وضعیت اجرایی کنوانسیون رامسر در ایران

تالابـها بالاترین تولید کننده اکوسیستمهای آبی محسـوب می شوند که چه از نظر اکولوژیکی و حفـظ تنوع زیستی و چه از نظر اقتصادی- اجتماعی نقش مهمی را ایفا می کنند. اهمیت تالابها برای بشر از دیر باز شناخته شده بود آن چنانکه نقش این زیستگاهها در بقا و توسعه فرهنگهای کهن و در عرصه تاریخ بشری غیر قابل انکار است. با این وجود تالابها جزء تهدید شونده ترین زیستگاهها قرار دارند که این موضوع ناشی از خشکاندن و تغییر کاربری، ایجاد آلودگی و برداشت بی رویه از گونه های تالابی می باشد. لذا اهمیت وجود تالابها نشان می دهد که به منظور حفاظت و  بهره برداری پایدار از این اکوسیستم تدابیر ویژه ای مورد نیاز است تا حفاظت ازآن به بهترین نحو ممکن صورت گیرد. توافق بین المللی کنوانسیون رامسر در سال 1971 اقدامی در این راستا بود. جمهوری اسلامی ایران در سال 1975 میلادی برابر با 1354 شمسی به این کنوانسیون ملحق شده و تا سال 1378 تعداد 22 تالاب با مساحت 1481147 هکتار را به عنوان سایتهای رامسر به ثبت رسانده است و از آن جا که ماده 9 قانون مدنی بیان می کند:« مقررات عهودی که بر طبق قانون اساسی بین دولت ایران و سایر دول منعقد شده باشد در حکم قانون است» لذا بر اساس این ماده کنوانسیون مذکور لازم الاجرا و کشور ایران به عنوان یکی از متعاهدین ملزم به اجرای مفاد کنوانسیون مذکور می باشد.  مقاله حاضر وضعیت اجرای کنوانسیون رامسر در ایران را مورد بررسی قرار می دهد.